Column: Niet normaal
De hoop op een Nederlandse F1-wereldkampioen heb ik na Jos Verstappen laten varen. Natuurlijk was ik wel trots als iemand onze vlag vertegenwoordigde, maar die oranje rijdende chicanes, tuffend bij achterhoedeteams waar je als coureur moest afvragen of je de volgende race nog wel in de wagen zat, was ook niet je-van-het. De hoop kwam terug toen Verstappen junior het autosportwereldje bestormde. De junior series volgde ik niet erg op voet, maar toen eenmaal bekend werd dat de zoon van Jos op zijn 17de (!) zou debuteren in 2015, ging mijn hart sneller kloppen. Zou Verstappen junior eindelijk een Nederlander zijn die wel echt mee zou doen om de knikkers? Ik moest het eerst maar eens zien, want zijn vader was ook een 'hot property', maar dat liep toch echt anders.
Met Max – Larry, ik mag hem Max noemen - hadden we ieder geval weer een Nederlander die niet meedeed vanwege een portemonnee vol met poen. De eerste Grand Prix in de Toro Rosso (het huidige VCARB en het vroegere Minardi) bood perspectief ondanks een ongelukkige DNF. De kritiek over zijn leeftijd bleef terugkomen en ik hoopte maar dat Max snel liet zien hoe goed hij eigenlijk was om deze criticasters de mond te snoeren. De eerste echte goede indruk maakte Max in Maleisië, waar dus vader Jos zo schitterde in de regen in 2001 door in een 'vrachtwagen' van een F1-bolide jan -en alleman met speels gemak in te halen. Zoon Max reed in de kwalificatie ook op een nat Sepang en koerste naar een zesde startplaats. In de wedstrijd scoorde Max een zevende plaats en zijn eerste punten in zijn tweede Grand Prix. Een zwaluw maakt geen zomer, maar dit was beter dat ik ooit bij een Nederlander had gezien sinds zijn eigen papa.
